Genel Konular : Bir Yanım Hiroşima
BİR YANIM HİROŞİMA…
Stüdyoda oturmuş, tasarım çıktılarına bakıyorum şimdi..
Haberlerde, USA’nın Mars’a gönderdiği uydudan bahsediliyor, Hiroşima vahşetinin 67nci yıl dönümünde…
67 yıl önce bugün, küçük çocuk isimli, büyük nefret bombası, Hiroşima’nın göbeğine düştü… Küçük çocuğun içinde taşıdığı atom katliamı, binlerce masum Hiroşima’lı “küçük çocuğu” öldürdü… Neden diye soramadılar, etleri eriyip kemikleri kül olurken çocuklar… Niye öldürdün beni, diyemediler… Gökte parlayan o korkunç ışık, belki de eğlenceli bir yıldırım gibi gelmişti onlar ölürken…
67 yıl önce bugün; şimdi yazılımlarını donanımlarını, araçlarını kullandığımız ve bunlardan ciddi geçim sağladığımız bir süper güç, Hiroşima’da gösterdi kendi içine gizlediği öfke yüzünü…
67 yıl önce bugün; gök, zamansız parlayıp, kentlerin üzerine ölüm yağarken, cennet kapıları açılmıştı, nedensiz ölen Hiroşima’lı çocuklara…
Şimdi, herkesin, her şeyi unutmuş gibi davrandığı bugün… Hiç tanımadığım, görmediğim, saçını şefkatle okşayamadığım, çocuk gözlerine bakıp gülümseyemediğim Hiroşima’lı çocukların hüznü iniyor içime, Mars’a süper teknolojili uydular inerken…
Kaç dua, kaç gözyaşı, kaç yalvarış evrendeki katliamı durdurur, öfkeleri dindirir… Kaç şefkat, kaç çocuğun hayatını kurtarır… Kaç ölüm daha görecek dünya, öldürerek elde edilenin zafer olmadığını….
Hiroşima’lı cennet kuşları geçerken gökyüzünden, kanatlarından tutmak istiyorum onların…
Sarılıp alnından öpmek istiyorum, Hiroşima’lı çocukların..
Bir yanım, Mars’ın ötesindeki kainat kadar meraklı ve derin,
Bir yanımda hüzün gölgesi…
Bir yanım Hiroşima…
Mehmet ÇETİN
- Offline